มีงานบางประเภท ไม่หยุดวันแรงงาน เลื่อนไปหยุดวันอื่นได้

          เรื่องวันหยุดประเพณีเป็นสิทธิที่กฎหมายแรงงานให้การคุ้มครองกับลูกจ้างไว้อย่างชัดเจน โดยเฉพาะ วันแรงงานแห่งชาติ (1 พฤษภาคม) ที่กฎหมายกำหนดห้ามเลื่อนหรือย้ายไปหยุดในวันอื่น แต่ก็มี “ข้อยกเว้น” สำหรับงานบางประเภทที่กฎหมายอนุญาตให้นายจ้างและลูกจ้างตกลงกันได้

มาตรา 29 แห่งพระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน พ.ศ. 2541 กำหนดว่า นายจ้างต้องกำหนด วันหยุดประเพณี ไม่น้อยกว่า 13 วันต่อปี และต้องรวมวันแรงงานแห่งชาติด้วย โดยทั่วไป ห้ามเลื่อนไปหยุดชดเชยวันอื่น แต่ใน มาตรา 29 วรรคสี่ และ กฎกระทรวง ฉบับที่ 4 ได้ระบุ “ข้อยกเว้น” สำหรับงานบางประเภท

• งานบริการต่อสาธารณะ เป็นงานที่เกี่ยวข้องกับการบริโภคและบริการต่อสาธารณะ หากหยุดทั้งหมดจะกระทบต่อคนจำนวนมาก เช่น

  • โรงแรม

  • สถานมหรสพ

  • ร้านอาหาร / ร้านเครื่องดื่ม

  • สโมสร / สมาคม

  • สถานพยาบาล

  • ธุรกิจบริการด้านการท่องเที่ยว

• งานที่ไม่สามารถหยุดได้โดยลักษณะของงาน มีลักษณะเฉพาะ เช่น การทำงานในป่าหรือที่ทุรกันดาร หากหยุดก็ต้องใช้เวลาเดินทางเข้า-ออกนาน ไม่เกิดประโยชน์ หรือในงานที่หยุดแล้วกระทบต่อความต่อเนื่องของงาน เช่น

  • งานในป่า

  • งานในที่ทุรกันดาร

  • งานขนส่ง

  • งานที่ต้องทำติดต่อกัน หากหยุดอาจเกิดความเสียหายแก่งาน

          หากเข้าข่ายงานดังกล่าว นายจ้างสามารถ ตกลงกับลูกจ้าง ได้ว่า จะเลื่อนวันหยุดไปชดเชยวันอื่นแทน หรือ ให้ลูกจ้างทำงานและจ่าย ค่าทำงานในวันหยุด ตามอัตราที่กฎหมายกำหนด

          แต่หากลักษณะงาน ไม่เข้าข่ายข้อยกเว้น นายจ้างไม่สามารถย้ายวันหยุดไปชดเชยวันอื่นได้ เช่น งานในโรงงานผลิตมอเตอร์ ผลิตแผงวงจรอิเล็กทรอนิกส์ หรืองานผลิตทั่วไป

การเปลี่ยนแปลงวันหยุด ต้องทำ บนพื้นฐานของความตกลงกับลูกจ้าง ไม่ใช่การบังคับฝ่ายเดียวจากนายจ้าง

ที่มา กฎหมายแรงงาน