พระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน ฉบับที่ 2 พ.ศ.2541 มาตรา 11/1 กำหนดไว้ว่า ในกรณีที่ผู้ประกอบกิจการมอบหมายให้บุคคลหนึ่งบุคคลใดเป็นผู้จัดหาคนมาทำงานอันมิใช่การประกอบธุรกิจจัดหางาน โดยการทำงานนั้นเป็นส่วนหนึ่งส่วนใดในกระบวนการผลิตหรือธุรกิจในความรับผิดชอบของผู้ประกอบกิจการ และโดยบุคคลนั้นจะเป็นผู้ควบคุมดูแลการทำงานหรือรับผิดชอบในการจ่ายค่าจ้างให้แก่คนที่มาทำงานนั้นหรือไม่ก็ตามให้ถือว่าผู้ประกอบกิจการเป็นนายจ้างของคนที่มาทำงานดังกล่าว ให้ผู้ประกอบกิจการดำเนินการให้ลูกจ้างรับเหมาค่าแรงที่ทำงานในลักษณะเดียวกันกับลูกจ้างตามสัญญาจ้างโดยตรง ได้รับสิทธิประโยชน์และสวัสดิการที่เป็นธรรมโดยไม่เลือกปฏิบัติ
ตามมาตรา 11/1 ดังกล่าวข้างต้น มีเจตนาเขียนขึ้นมาเพื่อเป็นการคุ้มครองลูกจ้าง รับเหมาค่าแรง ให้ได้รับสิทธิประโยชน์ เหมือนดังเช่นพนักงานประจำ เป็นการแก้ไขปัญหาความเหลื่อมล้ำทางด้านแรงงาน ไม่ให้ลูกจ้างรับเหมาค่าแรง ต้องถูกเอารัดเอาเปรียบหรือเลือกปฏิบัติจากนายจ้าง เพื่อให้ได้รับสิทธิประโยชน์ตามกฎหมายอย่างเท่าเทียมกัน
เนื่องจากที่ผ่านมาในหลาย ๆ ปี ก่อนประกาศใช้ พระราชบัญญัติคุ้มครองแรงงาน ฉบับที่ 2 ปี 2541 นั้น ลูกจ้างจำนวนมาก ประสบปัญหาความไม่เท่าเทียมกันระหว่างลูกจ้างประจำกับลูกจ้างรับเหมาค่าแรง ทั้งที่ทำงานในตำแหน่งหน้าที่เดียวกัน ความสามารถเท่ากัน ประสบการณ์เท่าเทียมกัน แต่กลับได้รับสวัสดิการหรือผลประโยชน์ที่แตกต่างกับพนักงานประจำอย่างเห็นได้ชัด อาทิเช่น เบี้ยขยัน ค่าอาหาร ค่าเดินทาง ค่าตำแหน่ง สิทธิการลาประเภทต่าง ๆ เป็นต้น
กฎหมายให้ถือว่าผู้ประกอบกิจการเป็นนายจ้างของพนักงานคนที่มาทำงานดังกล่าว เมื่อถือว่าผู้ประกอบกิจการรายใด เป็นนายจ้างของพนักงานรับเหมาค่าแรงดังกล่าวแล้ว หากในสถานประกอบการนั้น ๆ มีพนักงานทำงานในลักษณะงานเดียวกันทั้งสองประเภท คือ มีทั้งพนักงานประจำและพนักงานรับเหมาค่าแรง ผู้ประกอบกิจการดังกล่าว มีหน้าที่ต้องดำเนินการให้ลูกจ้างรับเหมาค่าแรง ที่ทำงานในลักษณะเดียวกับลูกจ้างประจำของผู้ประกอบกิจการโดยตรง ได้รับสิทธิประโยชน์และสวัสดิการที่เป็นธรรมโดยไม่เลือกปฏิบัติ
ไม่ว่าจะเป็นลูกจ้างตามสัญญาจ้างโดยตรงของนายจ้าง หรือลูกจ้างตามสัญญาจ้างรับเหมาค่าแรง ย่อมมีสิทธิได้รับสิทธิประโยชน์และสวัสดิการอย่างเดียวกัน ภายใต้เงื่อนไขเหมือนกัน โดยไม่เลือกปฏิบัติ
ที่มา Narongrit Wannaso
