ค่าชดเชย

          ค่าชดเชย คือเงินที่นายจ้างต้องจ่ายให้กับลูกจ้างเมื่อสิ้นสุดการจ้างงาน โดยเฉพาะในกรณีที่ลูกจ้างถูกเลิกจ้างโดยไม่มีความผิด ซึ่งค่าชดเชยนี้ถูกกำหนดตามกฎหมายคุ้มครองแรงงาน เพื่อให้ความเป็นธรรมแก่ลูกจ้างที่ต้องสูญเสียรายได้จากการจ้างงาน

          การนับระยะเวลาทำงานให้นับวันหยุด วันลา วันที่นายจ้างให้หยุดเพื่อประโยชน์ของนายจ้าง หรือเพื่อประโยชน์ของลูกจ้างต้องนับเวลาเข้าร่วมเป็นเวลาทำงานด้วย การนับระยะเวลา มาตรา 19 บัญญัติว่า

"เพื่อประโยชน์ในการคำนวณระยะเวลาการทำงานของลูกจ้างตามพระราชบัญญัตินี้ ให้นับวันหยุด วันลา วันที่นายจ้างอนุญาตให้หยุดงานเพื่อประโยชน์ของลูกจ้าง และวันที่นายจ้างสั่งให้ลูกจ้างหยุดงานเพื่อประโยชน์ของนายจ้าง รวมเป็นระยะเวลาการทำงานของลูกจ้างด้วย"

กรณีที่ลูกจ้างมีสิทธิ์ได้รับค่าชดเชย

1. เลิกจ้างโดยไม่มีความผิด: หากนายจ้างเลิกจ้างลูกจ้างโดยลูกจ้างไม่มีความผิด เช่น ยกเลิกกิจการ ปรับโครงสร้าง หรือลดจำนวนพนักงาน

2. สิ้นสุดสัญญาจ้างชั่วคราว: สำหรับพนักงานที่ทำงานในลักษณะสัญญาจ้างชั่วคราวหรืองานที่มีระยะเวลาชัดเจน เมื่องานสิ้นสุดลงตามกำหนด ลูกจ้างอาจมีสิทธิ์ได้รับค่าชดเชยหากครบตามระยะเวลาที่กฎหมายกำหนด

3. การย้ายสถานประกอบการ: หากนายจ้างมีการย้ายสถานประกอบการและลูกจ้างไม่ประสงค์ที่จะย้ายตามไป ก็อาจมีสิทธิ์ได้รับค่าชดเชย

ข้อยกเว้นที่นายจ้างไม่ต้องจ่ายค่าชดเชย

นายจ้างไม่จำเป็นต้องจ่ายค่าชดเชยหากเลิกจ้างลูกจ้างเนื่องจากเหตุผลดังนี้

• ลูกจ้างกระทำผิดร้ายแรง เช่น ทุจริต ละทิ้งงาน ฝ่าฝืนระเบียบอย่างร้ายแรง

• ลูกจ้างมีพฤติกรรมละเมิดกฎหมายหรือกฎของบริษัทอย่างรุนแรง

• ลูกจ้างจงใจทำให้นายจ้างเสียหาย

ที่มา กฎหมายแรงงาน